Korzo teatar

Dunja Jocić je rođena u Beogradu, 1978. godine, i odrastala u porodici filmskih stvaralaca. Bila je vice šampionka ritmičke gimnastike i deo jugoslovenskog olimpijskog tima. Diplomirala je u Baletskoj školi Lujo Davičo 1998. godine i nastavila studije na Roterdamskoj akademiji za igru. Od tada boravi u Holandiji. Nakon sticanja diplome u Roterdamu, 2002. godine, igrala je sa istaknutim koreografima i u kompanijama, poput Klub Gaj i Roni i Emio Greko/ Piter Šolten (Holandija), Ballet du Nord (Francuska), Saskia Bodeke i Piter Grinavej. Za ulogu u komadu "Ponoćno svitanje" za Klub Gaj i Roni, nominovana je za nagradu Zlatni labud 2013. godine. Paralelno sa igračkom karijerom, započela je saradnju sa pozorišnim rediteljem Nikolom Zavišićem kao koreograf pozorišnih produkcija u Novom Sadu i Beogradu. Godine 2007, kreirala je svoju prvu samostalnu produkciju "Bez cveća, molim", za koju je nagrađena na Festivalu koreografskih minijatura u Beogradu. Isti festival joj je pružio podršku u kreiranju celovečernjeg komada "Ne ja" za Grand teatar u Groningenu. Godine 2012, po narudžbini radi "Sonnet 66 - Šekspir" za Bitef dens kompaniju u Beogradu. U okviru svojih koreografskih istražovanja, oprobala se i na ekranu, pa je tako nastao nagrađivani film "Ogledanje" (2011) koji je osmislila i režirala sa filmskim rediteljem Marinusom Grutofom. Ovaj film je osvojio Nagradu za najbolji kratki film na Beogradskom festivalu dokumentarnog i kratkometražnog filma, Nagradu za najbolji film festivala Jumping Frames u Hong Kongu, drugu nagradu na Ficbueu FF u Španiji i specijalnu nagradu Međunarodnog festivala kratkog filma u Solunu. U svom drugom filmu "Priča", Jocić pokreće nove mogućnosti upotrebe filmskog jezika i izlaže gledaocu precizne pokrete i koreografiju. Film je premijerno prikazan na Filmskom festivalu u Holandiji (2015), a takmičio se za nagradu Golden Calf.  Prikazan je na festivalima Filmforum u Muzeju Ludvig u Kelnu, njujorškom Dance on Camera, edimburškom Dead by Dawn festivalu... Ovenčan je Nagradom publike na Cinedance-u u Amsterdamu (2015). Iste sezone, nastao je komad "Ne govori samnom dok spavam" inspirisan odnosom Vorhola i njegove majke Julije, za koji je muziku komponovao Hugo Morales. Predstava je premijerno prikazana na Noordernzone festivalu u Groningenu i igrala se u Holandiji i inostranstvu.  Godine 2017. postavila je "La Mode" multimedijalni komad u režiji japansko – holandske umetnice i pijanistkinje Tomoko Mukaijame, za rimski Ballet Spellbound. Komad je otvorio tajvansku Taichung Metropolitan operu, na muziku Janisa Kiriakidesa, i sa scenskim dizajnom koji potpisuje priznati japanski arhitekta Tojo Ito. Jocić je takođe imala zadovoljstvo da sarađuje kao koreograf i reditelj sa kompozitorom Klasom de Vrisom i mecoropranom Geri de Vris u operi "Sto noći, sto godina opere", premijerno prikazanoj na festivalu Musica Sacra (2013) u Mastrihtu, pod dirigentskom palicom Gregorija Šarete. U svojoj poslednjoj produkciji za Ca Dance festival u Hagu, 2017. godine, stvorila je koreografiju za dva igrača zasnovanu na kratkoj priči Nabokova, "Terra Incognita". Dunja Jocić stvara magnetno privlačne predstave koje istražuju zabačene prostore ljudske psihe. Suprotstavlja se bizarnom, sa nežnim emocijama, vešto vajajući apstrakcije u oštre, ponekad duhovite zaključke. Njen koreografski rad je do danas prikazan na brojnim važnim pozorišnim scenama i festivalima.