Nagrada „Jovan Ćirilov – za korak dalje“ u okviru 18. Beogradskog festivala igre, po odluci stručnog žirija, pripala je čuvenom belgijskom dvojcu – koreografima Gabrijeli Karizo i Franku Šartijeu, osnivačima i kreatorima čuvene trupe Peeping Tom.
Nagrada se dodeljuje za Diptih: Vrata koja nedostaju i Napuštena soba, u izvođenju trupe Peeping Tom, 9. i 10. aprila, 2021. godine, u beogradskoj Operi Madlenianum.
“Karizo i Šartje ne kreiraju samo vrhunski teatar igre, već stvaraju jedinstveno, neponovljivo pozorišno iskustvo. U filmskom maniru, njihovi komadi nude blještav, ekstravagantan doživljaj , istovremeno dodirujući najdublje strahove i pretvarajući putovanje u halucinaciju. Ono što čini njihov rukopis posve posebnim, jesu čudesne slike koje se ređaju u živoj, virtuoznoj montaži, uz precizan osećaj za scensko vreme i visok nivo estetskog savršenstva. Sa matematičkom egzaktnošću, oni artikulišu fizički intenzitetet i povezanost, odnosno opravdanost svih detalja i likova koji se pojavljuju pred očima gledaoca, uvodeći ga u svoj magični svet. U snažnoj sinergiji, Karizova i Šartije su izgradili jednu od najautentičnijih umetničkih trupa današnjice, čije se predstave iščekuju i percipiraju kao redak umetnički događaj.” - navodi se između ostalog u saopštenju žirija.
Uručenje nagrade „Jovan Ćirilov – za korak dalje“planirano je u okviru 19. Beogradskog festivala igre. Prethodni laureati ove nagrade su Jirži Kilijan, Šaron Ejal, Dimitris Papajoanu, Mari Šuinar i Jakopo Godani.
Rodom iz Argentine, Gabrijela Karizo je počela da se bavi igrom u desetoj godini. Do devetnaeste je igrala i ostvarila prve koreografije na Baletskom univerzitetu Kordobe, a zatim se preselila u Brisel da radi sa Karolin Markade. Narednih godina bila je angažovana na različitim projektima, podjednako u Briselu i u Parizu. Godine 1994. nastala je njena solo predstava “Et tutto sara d’ombra et di caline”. Od 1995. godine, sarađivala je sa Alenom Platelom na predstavama „Tuga kao saveznik” i „Komadi Baha”. Zajedno sa Frankom Šartijeom, 2000. godine osniva Peeping Tom za koji nastaju predstave „Karavana” i „Uzaludni život”. Karizo je takođe sarađivala sa Needcompany na predstavi „Slike nežnosti”. Sa Platelom je priredila koreografiju za operu „Vuk”. U periodu od 2002-2007. godine, za Peeping Tom je kreirala čuvenu trilogiju „Bašta“, „Salon“ i „Suteren“. Nakon toga, nastaju produkcije „Ulica Vanderbranden br. 32 “ (2009) i „Izdaje se“ (2011), koje su gostovale i na Beogradskom festivalu igre. Godine 2013., Peeping Tom je sarađivao sa Holandskim teatrom igre. Od 2016. Karizova je započela rad na trilogiji o porodici, koju čine komadi „Majka“, „Otac“ i „Dete“. „Otac“ je prikazan na Beogradskom festivalu igre, kao i diptih „Vrata koja nedostaju“ i „Napuštena soba“.
Rođen u Francuskoj, Frank Šartije je počeo da se bavi igrom u svojoj jedanaestoj godini. Do 1986. je učio balet u Centru za igru Rozele Hajtauer u Kanu. U devetnaestoj se pridružio Bežarovom Baletu XX veka u Briselu, a potom se preselio u Švajcarsku, gde je ostao do 1989. Usledila je saradnja sa Anželinom Preljokažom i nastanak predstave „San o ruži” za Balet pariske Opere. Godine 1994, seli se u Brisel i radi sa trupom Rosas, otkriva Needcompany, kao i čitavu flamansku umetničku scenu. Zajedno sa Alenom Platelom kreirao je predstavu „Komadi Baha” što mu je dalo podstrek da nastavi sa samostalnim radom. Godine 2000. sa Gabrijelom Karizo osniva Peeping Tom. Nastaju naslovi „Karavana”, „Uzaludni život”, trilogija „Bašta“,„Salon“ i „Suteren“, nakon koje su usledili „Ulica Vanderbranden br. 32 “i „Izdaje se“. Sa komadom „Otac” trupa razvija drugu po redu trilogiju, inspirisanu članovima porodice. Prvi deo, režirao je Šartije. U saradnji sa Holandskim teatrom igre, nakon komada „Vrata koja nedostaju” Gabrijele Karizo, u njegovoj režiji je nastala „Napuštena soba”.
Od jedne ad-hoc grupe koja se okupila oko produkcije Alena Platela, za dvadeset godina, Peeping Tom je izrastao u kompaniju nacionalnog i međunarodnog renomea. Trilogija „Bašta“ (2001), „Salon“ (2004), „Suteren“ (2007), i predstave „Ulica Vandenbranden 32“ (2009) i „Izdaje se“ (2011), nastale su kao internacionalne koprodukcije, koje su mediji i publika prihvatili sa oduševljenjem. Okupljena oko svojih umetničkih direktora, Gabrijele Karizo i Franka Šartijea, ova trupa okuplja različite umetnike. Širok spektar njihovih interesovanja zajedno sa osobenošću igrača, donosi posve originalni, multi-disciplinarni koreografski jezik. Uzevši u obzir igračko nasleđe, pokret i slika su najznačajnija sredstva kojima se publika uvlači u intimnost scenskog prostora. Karizo i Šartije definišu ovu intimnost kao prikazivanje i uvećavanje onoga što je nevidljivo, onoga što na prvi pogled deluje beznačajno, ili je porečeno i skriveno, a istovremeno suštinski značajno. Stanje ljudi je srž umetničkog pravca trupe Peeping Tom. Njihove predstave se bave paralelnim svetovima, isprekidanim univerzumom u kome je uobičajena logika vremena, prostora i atmosfere poremećena.
