Gracije
koreografija: Silvia Gribaudi
dramaturgija: Silvia Gribaudi, Matteo Maffesanti
dizajn svetla: Antonio Rinaldi
kostim: Elena Rossi
tehnički direktor: Leonardo Benetollo
tehnički saradnik: Theo Longuemare
trajanje: 50’
premijera: 2018, Teatro Annibal Caro, Civitanova
igrači: Silvia Gribaudi, Siro Guglielmi, Matteo Marchesi, Andrea Rampazzo
produkcija: Zebra
koprodukcija: Santarcangelo dei Teatri
podrška: MIBAC
Neoklasična skulptura “Tri gracije” koju je Antonio Kanova stvarao između 1812. i 1817. godine, postala je univerzalna oznaka lepote, proporcija i mere, ali i inspiracija za ovaj komad. Dok se četiri igrača kreću praznom scenom, njihovi kostimi ne nagoveštavaju konkretan kontekst. Između stvarnosti i fikcije, “Gracije” koračaju kroz vreme, prateći partiture Vivaldijeve i Štrausove muzike, elektronski zvuk Matmosa i hipnotičke eksperimente Kudlama, i vodeći gledaoca putem koji ne razjašnjava, već dodatno komplikuje odnos i prirodu ovih likova. “Gracije" nude novi koncept gracioznosti. Skidanje se tumači kao „prvo razotkrivanje” ili „skidanje vela“, odnosno istraživanje svega što je površno, do samog korena. Šta je lepota? Da li estetski kanon lepote, podrazumeva radost, sjaj i prosperitet? “Gracije” su skulpturalni pop komad koji istražuje različite nijanse konkretne i drske lepote, one koja može poništiti sve estetske standarde.
Dobitnica nagrade publike i nagrade žirija na GD'A Veneto 2009, u užem izboru za Aerowaves Dance Across Europe 2010, finalista Premio Equilibrio 2013, Silvija Gribaudi je učestvovala na brojnim domaćim i međunarodnim festivalima, među kojima su i venecijansko Bijenale i edimburški Frindž. Godine 2012. je sarađivala sa izraelskom koreografkinjom Šaron Fridman i započela rad na projektu „Umetnost u akciji“ o ljudskim pravima, sa Anom Pirati. Učestvovala je u brojnim istraživačkim projektima u oblasti umetničke igre. Do 2010. godine je predavala na Pozorišnoj akademiji regiona Veneto, a zatim vodila brojne radionice u Italiji i inostranstvu, koje se bave kvalitetom scenskog prisustva i telesnim izražavanjem. Iste godine je nastupala kao izvođač u italijanskom TV programu „Pođi samnom“ sa Robertom Savijanom i Fabijom Facijom na RAI3. Silvija Gribaudi stvara specifične performanse inspirisane različitim društvenim temama, posebno onim koje se odnose na razlike među polovima i generacijama. Od 2013. do 2015. godine, bila je usmerena na telo i nagost, kroz istraživanja koja su donela naslove: „Ovaj film obiluje golotinjom“ i „Koje godište glumiš?”. Tokom 2016. i 2017. godine potpisuje režiju i koreografiju za predstave „Moje mesto”, „Srećna“ i „R. OSA_10 vežbi za novu virtuoznost“, gde telo izvođača postaje glavni fokus zahvaljujući njegovom ekspresivnom identitetu. “R. OSA” je takođe predstavljena na Beogradskom festivalu igre, ali i ušla u uži izbor za nagradu Ubu i nagradu Rete Critica. Godine 2017, kreirala je komad „Prazan. Bazen” u Vankuveru, italijansko-kanadsku koprodukciju sa Tarom Šejen Frienderberg. Godine 2019. premijerno izvodi komade „Gracije” i „Ljudska sramota“ u okviru Evropske prestonice kulture u Materi.
Između troje igrača i Gribaudijeve postoji mistična i iskrena energija koja poput metronoma podešava temperaturu, unutrašnje i spoljne otkucaje performansa. Ova energija dolazi sa oslobađajućom, štedljivom, gotovo željenom snagom, a zauzvrat stvara druge nekontrolisane, nestandardne, potencijalno revolucionarne energije.
© La Repubblica
Silvija Gribaudi je jedinstvena umetnica koja neguje kult ružnog i gorki humor; njena nesvakidašnja fizikalnost je definitivno protiv dnevnih trendova.
© El Pais
